Życie wielkiego Polaka nieustannie fascynuje ludzi na całym świecie. Jego wezwanie u początku posługi „Nie lękajcie się” jest źródłem siły i zachętą do odnowy wewnętrznej dla ludzi różnych wierzeń. Aby poznać Jana Pawła II, trzeba najpierw poznać Karola Józefa Wojtyłę, człowieka.
Karol Wojtyła przyszedł na świat 18 maja 1920 roku w Wadowicach. W tym czasie trwała wojna polsko-radziecka, a Polacy zajęli Kijów. Dla rodziny Wojtyłów miało to duże znaczenie. Karol był synem wielkiego patrioty, emerytowanego oficera armii. Ochrzczony był przez kapłana wojskowego. Z domu wyniósł wielki patriotyzm, oparty o przeświadczenie, że Polska jest Chrystusem Narodów, cierpiącym za wszystkich ludzi na ziemi. W domu Wojtyłów myśl narodowa i religia buły ze sobą ściśle związane. Ojciec i dziadek byli krucyfikariuszami drogi krzyżowej w Kalwarii Zebrzydowskiej. On sam przewodził drodze krzyżowej co roku.
Swoją pierwszą pracę doktorską napisał na temat św. Jana od Krzyża. Przed ukończeniem 21-ego roku życia stracił całą rodzinę. Jego siostra zmarła jako niemowlę, matka kiedy miał 8 lat, starszy brat kiedy liczył sobie 11, a ukochany ojciec trzy miesiące przed jego 21 urodzinami.
Ważną rolę w życiu Karola Wojtyły odegrało zamiłowanie do teatru i literatury wyniesione z gimnazjum. Owo zainteresowanie językiem spowodowało, że w 1939 r. podjął studia polonistyczne na uniwersytecie Jagiellońskim. Studia te sprawiły, że papież w mistrzowski sposób zwięźle potrafił sformułować myśli, zaś występy w teatrze nauczyły go nawiązywania kontaktów z publicznością i panowania nad nią. Decydujący wpływ jednak na losy Karola Wojtyły miało spotkanie z kardynałem Adamem Sapiehą. Potem został wysłany na studia do Rzymu, gdy skończył studia w Rzymie przez wiele lat wykładał na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i habilitował się z etyki i teologii moralnej.
W roku 1958 Karol Wojtyła został mianowany biskupem pomocniczym Krakowa. Na okres biskupstwa przypadały także obrady soboru Watykańskiego II, w których Karol Wojtyła aktywnie uczestniczył. Jako biskup przyjął hasło swej posługi. Hasło brzmiał „Totus Tuus” czyli Cały Twój. Kierował je do Matki Chrystusa. Jego inspiracją był traktat barokowego pisarza św. Ludwika Maria Grignion de Monfort.
W 1963 roku został arcybiskupem metropolitą krakowskim, a 4 lata później został nominowany kardynałem. Jako pasterz diecezji starał się ogarnąć swą posługą wszystkich potrzebujących. Był obok prymasa Polski kardynała Stefana Wyszyńskiego, najważniejszą postacią Episkopatu Polski. Wiosną 1976 roku papież Paweł VI zaprosił go do Watykanu, by głosił tam rekolekcje wielkopostne. Wówczas po raz pierwszy zwrócono na niego uwagę jako na kandydata na papieża.
Na zwołanym po śmierci Jana Pawła I drugim konklawe w roku 1978 został wybrany papieżem i przyjął imię Jana Pawła II. Wynik wyboru ogłoszono 16 października o godz. 16.16.
13 maja 1981 roku na Placu św. Piotra dokonano zamachu na Jana Pawła II. Była to rocznica objawień fatimskich. Pomimo dużych obrażeń papież przeżył. Po wyzdrowieniu z wdzięczności za ocalenie wybrał się w pierwszą swoją podróż do Fatimy. Sprawował swój pontyfikat przez 26 i pół roku. Kanonizował więcej świętych niż papieże razem wzięci. Okrążył kilkadziesiąt razy glob ziemski i odwiedził wszystkie zamieszkałe kontynenty. Był prawdziwym Pasterzem wiernych, wielkim pielgrzymem, gło9sicielem pojednania i prawdy, budowniczym jedności Kościół chrześcijańskich. Uczestniczył w trwaniu na modlitwie w Asyżu wraz z wyznawcami kilkudziesięciu religii światowych. Był wielkim orędownikiem pojednania z wyznawcami judaizmu. 13 kwietnia 1986 roku jako pierwszy w historii chrześcijaństwa złożył wizytę w Wielkiej Synagodze w Rzymie. W 2000 r. odwiedził z pielgrzymką Ziemię Świętą i modlił się przed Ścianą Płaczu. Na mszach w trakcie pielgrzymek gromadziły się wielomilionowe tłumy, a on wygłaszał kazania w rodzinnych języków pielgrzymów. Biegle władał: polskim, włoskim, francuskim, niemieckim, angielskim, hiszpańskim, portugalskim, łaciną, greką.
Chętnie spotykał się z młodymi ludźmi, w 1985 r. zapoczątkował Światowe Dni Młodzieży. Odtąd co roku przygotowywał orędzie skierowane do młodych, które wygłaszał na tych spotkaniach. Zmarł 2 kwietna 2005 r. o godz. 21.37 - w wigilię święta Miłosierdzia Bożego, którego był wielkim propagatorem, i którego głosicielkę siostrę Faustynę wyniósł na ołtarze. W dniu jego pogrzebu 8 kwietnia 2005 r. wiał silny wiatr, który jest znakiem obecności Ducha Świętego. Mocny podmuch wiatru zamknął Ewangelię, leżącą na trumnie Ojca Świętego.
Po śmierci papieża, wielu duchownych przedstawicieli Watykanu, a także wielu wiernych oraz dziennikarzy zaczęło dodawać mu nowy przydomek nazywając go Janem Pawłem Wielkim. Tylko trzech papieży w historii Kościoła katolickiego nosiło taki przydomek (Leon I, Mikołaj I i Grzegorz I). Przydomek ten pojawił się po raz pierwszy w homilii wygłoszonej przez kardynała Angelo Sodano w czasie żałobnej mszy na placu św. Piotra w niedzielę 3 kwietnia 2005 r. (nazajutrz po śmierci Jana Pawła II) oraz w publikacjach Tygodnika Powszechnego. Również nowy papież, Benedykt XVI, rozpoczął swoje wystąpienie od słów: "Po wielkim papieżu Janie Pawle II...". Wyraz temu daje często, kiedy wspomina swojego poprzednika.
Następcę Jana Pawła II konklawe wybrało 19 kwietnia 2005 r. Został nim jeden z najbliższych współpracowników zmarłego papieża, niemiecki kardynał Joseph Ratzinger, który przyjął imię Benedykta XVI.
13 maja 2005 r. papież Benedykt XVI zezwolił na natychmiastowe rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Jana Pawła II, udzielając dyspensy od pięcioletniego okresu oczekiwania od śmierci kandydata, jaki jest wymagany przez prawo kanoniczne. Od momentu zezwolenia na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Janowi Pawłowi II przysługuje tytuł Sługi Bożego. Formalne proces rozpoczął się 28 czerwca 2005 r. kiedy zaprzysiężeni zostali członkowie trybunału beatyfikacyjnego. Postulatorem procesu został polski ksiądz Sławomir Oder. 2 kwietnia 2007 r. zakończyła się faza diecezjalna procesu. Wszystkie akta zostały przekazane do watykańskiej Kongregacji ds. kanonizacyjnych.